Supervisie: therapie geven is een ongelofelijke reis.

De afgelopen anderhalf jaar waren voor mij ongelofelijk transformerend. Ik liet oude samenwerkingen achter me en ging het roer omgooien. Veranderen en verdiepen. Soul Institute weer verdergaand professioneler maken.

Ik stapte in een bijzondere supervisie groep, naast dat ik op dit moment verdere opleiding volg in psychologie, relatietherapie via Esther Perel en neuro-affectieve ontwikkelingstherapie. In deze groep komen we tweemaandelijks samen, als professionele therapeuten die werken met psychotherapie, lichaamsgericht werk en relatietherapie.

Een groep die geheel buiten het veld voor mij tot nu toe bekende therapeuten staat. Daar wilde ik bewust voor kiezen. Een volledig nieuwe blik en andere ogen die meekijken. Therapeuten die werken vanuit de psychiatrie, relatietherapeuten, docenten uit andere landen.

Dat was (en is nog steeds) hard werken! Wat we doen is steeds teruggrijpen naar het begin van je werk als therapeut. ( Bij mij in 1996) en vandaar uit, naast het inbrengen van casussen, ook steeds kijken naar je ontwikkeling. Hoe is je werken veranderd? Wat kom je allemaal tegen? Hoe werk je als groepsleider? Wat ben je tegengekomen in samenwerking? Hoe weerhielden samenwerkingsvormen je van je eigen autonome ontwikkeling? Welke vormen van samenwerking passen bij jou? En nog veel meer reflecties. Elke supervisie dag houdt opdrachten in voor mij:

Eentje was: Tel het aantal cliënten die door je hele carriere bij je gekomen zijn. Woops, daarvoor moest ik ver terug, naar 1996 dus  en tel het aantal sessies die je gegeven hebt.Men zegt dat  10.000 uur werken je meester maakt. Okay  dan ben ik nu ahw op de helft van mijn levenswerk.  5360 sessies ( 75 min per keer) heb ik gewerkt met individuele sessies over een periode van 23 jaar, waarvan ik de eerste 14 jaar maar een part-time praktijk had. Daarnaast vele uren, bijna 3000 (?) ongeveer met groepswerk.

Maar gaat het alleen om die uren oefenen?

Deze mythe / stelling van Zweedse psycholoog Anders Ericsson en zijn collega’s in 1993 is onlangs inderdaad ontkracht. Er is een verband tussen uren maken en prestaties maar dat verband is niet zo groot als gedacht.

Het gaat om iets anders.

Het gaat om je vermogen tot terugkijken. Je innerlijke wil om te blijven reflecteren. De wil om je onderscheidingsvermogen te blijven verdiepen. En daar heb je de ander voor nodig, je collega's.

Dan zijn al die geoefende en gewerkte uren van belang op een andere manier. Omdat je er naar terug durft te kijken. Omdat je de geleerde lessen durft te onderzoeken, en ministapjes neemt om oude reactiepatronen niet meer te laten gelden.

Cyclisch kijken naar je proces, van binnen naar buiten je ontwikkeling volgen is dus een heel andere ingang.

Het is ook de kern van de Inner Grounding Therapie.

Wat is er veel veranderd en tegelijk...wat lijkt mijn werken in veel gevallen ook nog juist wel op die begintijd. Alles is cyclisch, je valt steeds op een nieuwe manier weer terug op hoe je begon. Deze prachtige vorm van kijken naar je werk inspireert mij enorm.

Mijn grootse tip is: blijf jezelf verdiepen, blijf leren blijf nieuwe heldere spiegels opzoeken. Dit verdiept je werk als therapeut. En blijf samenwerken met collega's.

Supervisie is ook een belangrijk onderdeel van de opleiding tot Inner Grounding Therapist, die in november weer van start gaat bij ons.

Wil jij leren een professionele therapeut te zijn?
Kennis hiervan krijgen gaat via jou belichaamde en onderzochte ervaring.